Lasy są najważniejszym ogniwem wiążącym główne komponenty środowiska przyrodniczego, tworząc węzły ekologiczne o wybitnych walorach przyrodniczych oraz leśne korytarze ekologiczne, umożliwiające rozprzestrzenianie się gatunków. Stanowią również główny składnik najcenniejszych przyrodniczo ekosystemów. Obszary leśne spełniają przy tym wielorakie i użyteczne funkcje, począwszy od ochronnych (zapewniają ochronę pozostałym komponentom przyrody) i gospodarczych (stanowią źródło surowców dla wielu gałęzi przemysłu), po społeczne i kulturowe, których wyrazem jest rosnące zainteresowanie społeczeństwa wypoczynkiem w środowisku leśnym. Gospodarka leśna pełni ważną rolę w centralnej, północnej i północno-zachodniej części regionu, na terenach posiadających niską bonitację gleb i w miejscach, gdzie zachowały się pozostałości dawnych puszcz: świętokrzyskiej, iłżeckiej, pilickiej oraz duże kompleksy leśne (lasy włoszczowskie i staszowskie). Na obszarach o najlepszych warunkach glebowych lesistość jest niewielka lub są to tereny praktycznie bezleśne.
Głównym walorem lasów świętokrzyskich są cenne pod względem siedliskowym i przyrodniczym struktury drzewostanów, które zachowały w wielu miejscach charakter naturalnych zbiorowisk leśnych. Świadczy o tym choćby trwałość na właściwych siedliskach wielu cennych gatunków drzew jak: jodły pospolitej, buka zwyczajnego, modrzewia polskiego, cisa oraz rzadkich gatunków flory wyżynnej i górskiej. W lasach regionu świętokrzyskiego głównym gatunkiem panującym jest sosna, która zajmuje 64,7% powierzchni, a pozostała powierzchnia przypada na jodłę, dąb, brzozę, olszę, buk, świerk, jesion i topolę. Największą powierzchnię, tj. 45,6%, zajmują drzewostany w III i IV klasie wieku. Struktura siedliskowa lasów jest bardzo urozmaicona. Przeważają nieznacznie siedliska lasowe, które zajmują 51% powierzchni leśnej, pozostałą część stanowią siedliska borowe.
Świętokrzyskie lasy obfitują w przepiękne drzewostany
